ఆ రోజు ఆదివారం ...నాన్న పోద్దిన్నే అమ్మ తో ఈరోజు దింపు ఉంది ..నలుగురు భోజనానికి ఉంటారు అని చెప్పి తోటలోకి వెళ్లారు .
అది స్థంభం పక్కన ఉన్న నేను విని ... పరిగెత్తుకు వెల్లి మా అన్న తో . తమ్ముడు తో చెప్పాను .
మా ముగ్గురికి దింపు అంటే బలే సరదా .. గబగబా చద్దన్నం తినేసి తోట లోకి పరుగు అందుకున్నాము .
నేను భూషణం ఉన్న చెట్లు దగ్గరకి వెళ్ళాను (మా మామ్మ భూషిగాడు అనే వారు .. పెద్ద వాలు కదా .. నేను చిన్న పిల్లని అలా అన కూడదు అని అమ్మ చెప్పింది)
భూషణం తన నడుము చుట్టూ పెట్టుకున్న పెద్ద బెల్టుకి తగిలించిన బంధం తీసుకుని జాగ్రత్తగా తన రెండు కాళ్ళకీ వేసుకున్నాడు.
మరో పట్టీ తీసుకుని దానిని తన నడుము చుట్టూ తిప్పుకుని, కొబ్బరిచెట్టు చుట్టూ తిప్పి ముడేశాడు. బెల్ట్ కి కత్తి ఉంది.
పట్టీ నెమ్మది నెమ్మదిగా పైకి జరుపుకుంటూ, బంధం వేసుకున్న కాళ్ళతో మెల్ల మెల్లగా చెట్టు పైపైకి ఎక్కుతున్నాడు.నిచ్చెన మెట్లన్నీ ఎక్కేసి, చెట్టు చివర ఆగాడు భూషణం.
అబ్బా... మెడ నొప్పెడుతోంది. కానీ చూడకపోతే ఎలా, ఒకవేళ భూషణం గబుక్కున జారుతున్నాడనుకో గట్టిగా అరిచి జాగ్రత్త చెప్పొద్దూ.
ఇంకో నలుగురు దింపు వాళ్ళు కూడా చెట్ల మీద ఉన్నారు కానీ, నేనెప్పుడూ భూషణం వెనకాలే తిరుగుతాను.
కొబ్బరి తోటలో దింపు తీయిస్తున్నామంటే నాన్నలతో పాటు నేనూ ఉండాల్సిందే.
దింపు వాళ్ళు తిరిగి నిచ్చెన మీదకి వచ్చే వరకూ ఆగి, అప్పుడు వెళ్ళాలి చెట్టు కిందకి.
ఒక్కో చేత్తో ఒక్క కాయకన్నా ఎక్కువ పట్టుకోలేం.
నాన్నయితే రెండేసీ, మూడేసీ పట్టుకుంటారనుకో.....
కానీ ఒక్కో కాయా ఎంత బరువుంటుందో.
ఆ ముచిక చుట్టూ బిగించి పట్టుకోవడంలో అరిచేతులు ఎర్రగా అయిపోతాయి కూడాను.
వాటిని తీసుకు వచ్చి మండువాలో వెయ్యాలి.
కాయలొకటేనా? అడ్డుగా ఉన్నఎండు కొబ్బరాకులు, డొలకలు ఇంకా దెయ్యపు తొట్లూ కూడా కత్తితో కొట్టేస్తారు కదా.
అవన్నీ కూడా కింద పడతాయి.
జాగ్రత్తగా కొబ్బరికాయలో రాశి, డొలకలొకటి, ఆకులొకటి, ఇలా వేరువేరుగా రాశులు పొయ్యాలి.
మనం ఒక్కళ్ళమే కాదులే.
దింపు తీస్తున్నారంటే ఇద్దరో ముగ్గురో అప్పటికప్పుడు వచ్చేసి, పని సాయం చేసేసి వెళ్తూ వెళ్తూ డొలకలో, ఒకటో రెండో కాయలో నాన్నని అడిగి పట్టుకెడతారు.
ఆకులు మనం మోయ్యలేం. డొలకలేమో కొంచం మట్టిగా ఉంటాయి. అందుకని కాయలైతే కొంచం బరువైనా పని సులువన్నమాట.
భూషణానికి నేనంటే ముద్దు.
అలా ఎండల్లో నేను కాయలు మొయ్యడం తనకి నచ్చేది కాదు. నేను ఎర్రగా అయిపోయిన చేతులు మధ్యమధ్యలో ఊదుకుంటుంటే చూసి, "మీరలా కూకోండి అమ్మాయిగారు .. శానామందున్నారు కదా" అనేవాడు ప్రేమగా.
కానీ కాయలు మొయ్యకపోతే తోటలో ఉండడానికి ఉండదు,
ఇంట్లోకి వెళ్లి చదువుకోవాలి.
అప్పుడు భూషణం వాళ్ళూ చెప్పే కబుర్లు వినడానికి ఉండదు.
ఇంట్లోకి వినిపించవు కదా మరి.
ఇంకో కారణం కూడా ఉంది కానీ, అది తర్వాత చెబుతాను.
భూషణం వాళ్ళూ రోజూ ఎక్కడో అక్కడికి దింపుకి వెళ్తారు. దింపు అయ్యాక పడ్డ కాయల్ని బట్టి వందకిన్ని అని కాయలో, డబ్బులో తీసుకుంటారు.
దింపుకెళ్ళిన ఊళ్లలో ఎక్కడెక్కడ ఏమేం జరిగాయో భూషణం చెబుతూంటే వినాలంతే.
తను నాన్న కన్నా పెద్దవాడు కబుర్లు మొదలు పెట్టాడంటే మాత్రం నా అంత చిన్న పిల్ల అయిపోతాడు .
ఏ ఊళ్ళో ఎవరికి ఎన్నెన్ని కాయలు పడ్డాయో, ఎవరి కొబ్బరికాయల రాశిలోకి ఎంత పెద్ద పామొచ్చిందో చెప్పేవాడు
"ఈ భూషణం కబుర్ల పోగు. పని తెవల్చడు" అని నాన్న తిట్టుకునే వాళ్ళు కానీ, పైకేమీ అనేవాళ్ళు కాదు. దింపు వాళ్ళందరికీ భూషణమే పెద్ద మరి.
మామూలు చెట్లు ఎవరన్నా ఎక్కేవాళ్ళు కానీ, ముచ్చెట్లు మాత్రం భూషణానికే వదిలేసేవాళ్ళు.
మామూలు కొబ్బరి చెట్టు కన్నా రెట్టింపు పొడుగుండే ముచ్చెట్లు కొబ్బరి చెట్లలో ముసలివన్నమాట.
అలా ఎక్కుతూ ఎక్కుతూ నలకలా అయి, మాయమై పోయేవాడు భూషణం. ముచ్చెట్టు ఎక్కితే పైనుంచి తన గొంతు కూడా వినిపించేది కాదు.
ముచ్చెట్లే కాదు, 'నా చెట్టు' కూడా భూషణమే ఎక్కేవాడు. !!
నా చెట్టు అంటే నేను పాతిన మొక్క పెరిగి పెద్దై, చెట్టయ్యిందని కాదు.
ఆ చెట్టు బొండాలు చాలా బాగుంటాయి. మిగిలిన బొండాల కన్నా ఆ బొండాలంటేనే నాకు ఎక్కువ ఇష్టం.
ఈ రహస్యం తెలుసు భూషణానికి. ఇంకో రహస్యం కూడా ఉంది మా ఇద్దరికీ. తనా చెట్టు ఎక్కుతుంటే నేను "భూషణం, బొండము తియ్యవూ" అని అడగాలి.
నేనిలా అడగ్గానే "పిల్లలికి నాలుగు బొండాలు తియ్యరా" అన్న నాన్న ఆర్డరూ, నాన్న తోటలో ఏమూల ఉన్నా వినిపించేవి.
అప్పటికే కాయలు చేరేసీ, చేరేసీ అలిసిపోయే వాళ్ళం ,
బొండాలు చెట్టు దిగడం ఆలస్యం, తాగడానికి రెడీ అయిపోయే వాళ్ళం మేము ముగ్గురం .
తనే చెలిగి, కొట్టి ఇచ్చేవాడు భూషణం.
నీళ్లన్నీ తాగాక, బొండాన్ని రెండు ముక్కలు చేసిచ్చేవాడు, మీగడ తినడానికి వీలుగా.
"ఇంకోటి కొట్టమంటారా?" తనెంత మెల్లిగా అడిగినా, నాన్నకో వినపడిపోయేది.
"అక్కర్లేదు. వాళ్ళు ఇంక అన్నం తినరు .. మిగిలినవి నూతిలో పడేయ్.. రేపు కొట్టిద్దాం"
అనేసేవాళ్ళు.
అక్కడితో దింపు వదిలేసి మేము ఇంట్లోకి పరిగెత్తే వాళ్ళం , మా పని అయిపోయినట్టే కదా మరి.
బొండం కొట్టిస్తూ భూషణం ఎప్పుడూ ఒకటే మాట అడిగేవాడు.... "పెద్దోరయ్యాక నన్ను గుర్తెట్టుకుంటారా ?" .....అని
ఇప్పుడు భూషణం లేడు ... కానీ ఊరు వెల్లినప్పుడు నాన్న ఆ కొబ్బరి చెట్ట బొండాలు కొట్టిస్తారు.. వాటి రుచి మాత్రం ఏమి మారలేదు .
లోక సమస్త సుఖినో భవంతు
**** మీ ఉషగిరిధర్ ****
కామెంట్లు లేవు:
కామెంట్ను పోస్ట్ చేయండి