చిన్న బుడుగు ...చిన్న అల్లుడి కథ

ఈ మధ్య మా family కి promotions వచ్చింది :)

మా తమ్ముడికి బాబు పుట్టాడు... చూడటానికి వెళ్ళినప్పుడు వచ్చిన ఆలోచనతో ఒక 'చిన్న బుడుగు' లాంటి కధ రాశా...

నిజానికి బుడుగు లాంటి character ని అనుకరించటం ఒకింత సాహసమే అని తెలుసు...

hope you like it....

బుడుగు:

నా పేరు జూనియర్ బుడుగు...నేను పుట్టి రేపటికి మొన్న....

మా అమ్మ పేరు అమ్మ ...నాన్న పేరు నాన్న...

నాకు నవ్వటం కొంచం వచ్చు... మాట్టాడటం అస్సలు రాదు... యాడవటమే బాగా వచ్చు

అందరూ నేను బాగా ఏడుస్తా అని మెచ్చుకుని ముద్దులు పెట్టుకుంటారు.... నాకు అది నచ్చదు... ఏడవటం కాదు వాళ్ళు నన్ను ముద్దులు పెట్టుకోటం....

అందుకే ఇంకా గట్టిగ ఏడ్చేస్తాను... అప్పుడు ఇంకా గట్టిగ ముద్దులు పెట్టేస్కుని... జో జో బజ్జో...ఒళళళళళా హాయమ్మా ..హాయివారబ్బాయి ఆపదలుగాయి ...చిన్ని తండ్రినిగాయి సీవెంకటేశా!...అని పాడి బెదిరించుతారు

అందుకే మనం ఇలాంటి పాట మొదలవ్వగానే యాడవటం ఆపి నవ్వాలి లేదంటే వాళ్ళు ఆపరు...

నేను ఎందుకు ఏడుస్తానో నాకు తెలీదు.... మా అమ్మకి కూడా తెలీదు... మహా మహా మా అమ్మమ్మకి కూడా తెలీదు.. నిజ్జానికి డాక్టరుకి కూడా నేను ఎందుకు ఏడుస్తానో తెలీదు..

అసలు పెద్దవాళ్ళకి ఏమీ తెలియదు...

నేను ఉచ్చపోచ్చుకొని ఏడిస్తే... పాల పీక తెచ్చి నోట్లో పెట్టేస్తారు... వద్దన్నా కాని తాగు తాగమ్మ...చీ చీ...పోచ్చి అంటారు.. పోనీలే అని మనం కుంచెం తాగటానికి ట్రయ్ చేస్తామా...

మొత్తం తాగెయ్యమంటారు..

పాలు వేస్టు అయిపోతయ్ అంటారు... నేనేమైనా పాలు కావాలి అని ఏడ్చానా... పాలు వద్దని ఏడిచానా... ఉచ్చపోచ్చుకుని లంగోటి తడిసిపోయిందని ఏడిచాను.. పాలు పట్టేసినాక నా లంగోటి చెక్ చేసి... అరే వీడు ఇప్పుడే పాలు తాగి అప్పుడే పోసేశాడే అని నవ్వుతారు... అప్పుడు నాకు నవ్వు వస్తుంది... కాని నేను నవ్వను ఎందుకంటే నాకు నవ్వటం బాగా రాదు

నాకు యాడవటం బాగా వచ్చు... అమ్మకి బయపడటం అమ్మమ్మకి జోల పాడటం వచ్చు... డాక్టరుకి కవర్ చెయ్యటం వచ్చు... మెడికల్ షాపు వాడికి బిల్లు వెయ్యటం వచ్చు... నర్సుకి ఇంజెక్షను చెయ్యటం వచ్చు....

అందుకే నర్సు వచ్చినప్పుడు మనం యాడవకూడదు.. ఎత్తుకుంటే మాత్రం గట్టిగ ఏడ్చెయ్యాలి...

నాకు పాలు పట్టుతారు... అది నాకు నచ్చకపోతే నేను గుక్కపట్టుతాను... నిజ్జం ఏడుపులా నటించుతాను

అప్పుడు అమ్మ భయపడి...అమ్మా! అమ్మా! :( అని అమ్మమ్మని పిలుచుకుంటుంది.....

నేను ఇలా అమ్మకి కుంచెం భయం పెట్టుతాను.... లేదంటే పెద్దవాళ్ళు మనమీద అజమాయిషీ చేసేస్తారు...

చిన్నపిల్లల కింద లోకువ కట్టేసి పాలు పట్టేస్తారు

మా అమ్మ అప్పుడెప్పుడో పుట్టింది..అయినా నేను మా అమ్మకి నిన్నటి వరకు తెలీదు....

నాకైతే పుట్టినప్పటినుంచి మా అమ్మ తెల్సు...

నాకు AC అన్నా లంగోటి అన్నా... చాలా ఇష్టం రెండూ చల్లగా ఉంటయ్.... ఇంకా మా అత్త కొనుక్కొచ్చిన జుబ్బా వేచుకుని కళ్ళూ మూచుకుని దోమతెర అంబ్రిల్లా లో పడుకోటం ఇంకా ఇష్టం

మా నాన్నకి సెలవలు లేవంట... మా అత్తకి,మావయ్యకి ,పెద్ద నాన్నకి కూడా లేవంట...

నా దగ్గర మాత్రం ఉన్నయ్యా ఏంటి నాకు అసలు సెలవంటే ఏంటో కూడా తెలీదు ఇంక నా దగ్గర ఎలా ఉంటయ్

నా దగ్గర ఉంటే కొంచం ఇచ్చేవాడినే ఎందుకంటే నేను మంచివాడిని... చాల మంచి వాడిని...పండు వాడిని..

నాకు అమ్మ పోలికా?..నాన్న పోలికా?... ఎవరిపోలిక అని అంటూ ఉంటారు కాని నాకు అస్సలు మా తాత పోలిక

నిన్నే ఈ విషయం కనిపెట్టా .....

మనిషి శకునం (బల్లి మాటల్లో )

పోదున్నే లేవగానే మీద బల్లి పడింది

బల్లి శకునం పుస్తకం తిప్పుతుంటే ......... అక్కడ బల్లి బాష కూడా కనిపిస్తోంది

సీన్ కట్ చేస్తే.....

మీద పడ్డ బల్లి కుడా కంగారు కంగారు గా తమ బల్లి పెద్ద దగ్గరికి వెళ్లి

"పోదున్నే మనిషి మీద పడ్డ నాకేమవుతోంది అని అంటోంది

(పొద్దునే బల్లి బాష చదివా కాబట్టీ వాటి మాటలు అర్ధం అవుతున్నై ... )

బల్లి :ఇప్పుడు ఏమవుతుంది నాకు చాలా భయం గా ఉంది

బల్లి పెద్ద : నువ్వు ఎవరు మీద పడ్డావ్ .. ... .

పుస్తకం లోకి చూస్తూ ....

వాడు

రాజకీయ నాయకుడు ఐతే నువ్వు "నీ మీద రెండు పత్రికలలో మంచి కవేరేజి వస్తుంది ...""

సినిమా హీరో ఐతే " సినిమా సైట్ ల నిండా నీ ఫోటోలు పడతాయి "

బల్లి పెద్ద : ఇంతకీ నువ్వు పడింది ఎవరి మీద ?

బల్లి: తను ఒక సాఫ్ట్వేర్ ఇంజనీర్ !! ఇప్పుడు నా పరిస్తితి ఏంటండి అంది బయపడుతూ ..

బల్లి పెద్ద : ముసి ముసి నవ్వులు నవ్వుతూ ...

ఐతే ఈ పాటికి నువ్వే ఏ తెలుగు బ్లాగ్ లో అచ్చు ఐపోతావ్ అంది !!

మామిడి తాండ్ర - భీషణ ప్రతిజ్ఞ

 ఆ వేసవి మధ్యాహ్నం నేను, మా అన్నయ్య డాబా మెట్ల మీద కూర్చుని ఉన్నాం. మా ఎదురుంగా నోరూరించే నూజివీడు రసాలు నాలుగు. మా ఇద్దరి మొహాలు ఎర్రగా ఉన్నాయి. అవి పగతో ప్రతీకారంతో రగిలిపోతున్న మా మనస్సులను ప్రతిబింబిస్తున్నాయి. దానికి కారణం క్రితం రోజు సాయంత్రం డాబా మీద మాకు జరిగిన అవమానమే..

ఓ పద్దెనిమిది గంటలు వెనక్కి వెళ్తే..

సెలవులకని మా పక్కింటి పండు గాడింటికి వాళ్ళ బాబాయి వాళ్ళు ఏల రావలె?

వచ్చితిరిపో ఉత్త చేతులతో రాక మామిడి తాండ్రను ఏల తేవలె?

తెచ్చితిరిపో వాడు డాబా పైకి వచ్చి మేము చూస్తుండగా, మాకు పెట్టకుండా ఏల తినవలె?

తినెనుపో మమ్మల్ని చూసి ఊరూరుట్ట అని ఏల అనవలె?

                 అహో ఇది భరించలేని అవమానం, అది తట్టుకోలేని మా చిన్ని హృదయాలు ఏ నిముషంలో ఐనా బద్దలయ్యే అగ్ని పర్వతాల్లా కుతకుతమంటున్నాయి..అప్పుడే ప్రతిజ్ఞ చేసుకున్నాము..ఎలా ఐనా మామిడి తాండ్రను తయారు చేసి, పండు గాడి తాండ్ర అయిపోయే దాకా ఆగి, అప్పుడు మా తాండ్రను తీసి వాడ్ని ఊరిస్తూ తినాలని..

              ఆ రోజు రాత్రి నూటముప్పయ్యోసారి నాన్నగారికి మరుసటిరోజు పొద్దున్న మామిడిపండ్లు తేవాలని గుర్తు చేసి పడుకున్నాం. ఆ రాత్రంతా తాండ్రను గురించిన కలలే!! మేము కష్టపడి చేసిన తాండ్రను పండు గాడు దొంగతనంగా తినేసినట్టు నాకు కల వస్తే, వాడి తాండ్రను మేము దొంగలించి తెచ్చినట్టు అన్నయ్యకు కల వచ్చింది. పొద్దున్న కోడి కూయక ముందే నిద్ర లేచి నాన్నగారిని లేపి అప్పటికి బజారు తెరవరని ఆయన చెబుతున్నా వినకుండా సంచీ చేతికిచ్చి ఆయన్ను పంపించి, నాన్నారు కోసం ఎదురు చూస్తూ వీధి గుమ్మానికి చెరో వైపు కూర్చున్నాం.

                              మనం ఎదురు చూస్తున్నప్పుడే కాలం పగబట్టిన దానిలా మరింత మెల్లిగా సాగుతుంది. అప్పటికీ అన్నయ్య లోపలికి వెళ్ళి మా గడియారంలో చిన్న ముల్లును రెండంకెలు ముందుకు జరిపాడు కూడా. అయిన ఫలితం లేకపోయింది. మా సుదీర్ఘ నిరీక్షణ తర్వాత నాన్న గారు రెండు సంచులతో వీధిలోకి అడుగుపెట్టారు.. మేము పరిగేట్టుకుని వెళ్ళి ఆయన్ను అక్కడే ఆపి, సంచీలు దించి, మాకు కావలసినవి అందులో ఉన్నాయని రూఢి చేసుకున్నాక ఇంటికి రానిచ్చాం. ఇంటికి రాగానే పండ్ల మీదకు పడబోయేసరికి అమ్మ ఆపి, భోజనం చేసాకే ఏదైనా అని, మా ఉత్సాహానికి బ్రేకులు వేసింది. పైకి తన్నుకొస్తున్న కోపంతో కూడిన కన్నీళ్ళను లోపలికి నెట్టి, పండ్లకేసి ఆశగా చూస్తూ, వంట ఎప్పుడౌతుందా అని చకోర పక్షుల్లా ఎదురు చూస్తూ కూర్చున్నాం. వంట అయీ అవ్వడంతోనే కంచాలు తెచ్చేసుకుని అమ్మ ఏది పెడితే అది గబగబా తినేసి ఒలంపిక్స్ లో గెలుచుకున్న బంగారు పతకం పట్టుకున్నంత అపురూపంగా మామిడి పండ్లను పట్టుకుని మెట్ల మీదకు చేరాము..

                             అవే ఇప్పుడు మా కళ్ళ ముందున్నాయి. ఆ రసాలను చూస్తూనే అమాంతంగా నోట్లో వేసుకుని గుటుక్కుమనిపించాలని బలంగా అనిపిస్తున్నా మా ప్రతిజ్ఞను ఒకరికి ఒకరం గుర్తు చేసుకుంటూ బలవంతం మీద నిగ్రహించుకున్నాం. మామిడి పండ్లు ఉన్నాయి. ఇప్పుడు ఇంకా కావలసినవి ఏంటి? అవి దొరికాక తాండ్రను ఎలా చేయాలి..అవి మా ముందున్న ప్రశ్నలు..కాని మా అన్నయ్య ఉన్నాడే!! తనకు తెలియంది లేదు (అని అనుకునేదాన్ని అప్పట్లో). ఏది చెప్పినా అది నిజం, అదే నిజం, అది మాత్రమే నిజం అనుకునేలా చెప్తాడు. అప్పట్లో వచ్చే బూస్ట్ ఏడ్ చూపించి సునీల్ గవాస్కర్ కొడుకు సచిన్ టెండుల్కర్ అని చెప్పాడు. అదే నిజమని చాలా కాలం నమ్మాను కూడా. అది పక్కన పెడితే కర్తవ్యం తెలియక కంగారు పడుతున్న నా భుజం మీద చెయ్యి వేసి, 'పిచ్చిదానా ఎంటీవోడంతటి అన్నయ్య నీకుండగా నీకేల బెంగ ' అన్నట్లు ఒక నవ్వు నవ్వి, 'నాకు తాండ్ర ఎలా చేయాలో తెల్సు. ఏముంది ముందు మామిడి పండ్ల రసం తీసి, దాన్లో ఒక కేజీ ఓ పది కేజీలో పంచదార పోసి మిక్సీలో పావుగంట తిప్పి కంచంలో ఆరబోసి ఎండలో నాలుగు రోజులు పెడితే నోట్లో వెన్నలా కరిగిపోయే తాండ్ర రెడీ' అని నాకు ధైర్యం చెప్పాడు.

                      మరుసటి రోజు అమ్మానాన్న బైటకి వెళ్ళేదాక గోతి కాడ నక్కల్లా ఎదురుచూసి, వాళ్ళు వెళ్ళడమేమిటి మా ప్రయోగం మొదలుపెట్టాం. మిక్సీ చేసాక పళ్ళెంలో ఆ రసాన్ని పోసి, దాని వైపు ఆశగా చూస్తూ 'మామిడి వంటి పండుయు..' అని అశువుగా కవిత్వం చెప్పబోతూంటే 'తాండ్ర వంటి స్వీటుయు..' అని అన్నయ్య అందుకున్నాడు. ఆ పళ్ళాన్ని మేడ మీద ఎండబెట్టి దాన్నే చూస్తూ కూర్చున్నాం. మాలో ఏ ఒక్కరు మంచి నీళ్ళ కోసమో, మరో దాని కోసమో కిందకు దిగినా తక్కిన వాళ్ళు వెంట వెళ్ళాల్సిందే, ఈలోగా ఇంకొకరు ఎక్కడ దాన్ని గుటకాయం స్వాహః చేస్తారేమో అన్న భయంతో. రాత్రుళ్ళు మాకు మాత్రమే తెలిసిన రహస్య ప్రదేశాల్లో దాస్తూ, పొద్దున్న రెప్ప వేయకుండా కాపలాలు కాస్తూ నాలుగు రోజులు గడిపాం. నాలుగో రోజు 'ఉరకలై గోదావరి ఉరికె నా ఒడిలోనికి..' అని పాడుకుంటూ మా స్వహస్తాలతో చేసుకున్న ఆ అమృతాన్ని మా మధ్యలో ఉంచుకుని ఒకొక్క ముక్క నోట్లో వేసుకున్నాం. వెంటనే ఒకరి మొహంలోకి ఒకరం చూసుకున్నాం, మా మొహాల్లో రంగులు మారాయి. కాజాలో మాగాయి ముక్క పెట్టుకుని దాన్ని సాస్ లో ముంచుకుని తింటే ఎలా ఉంటుందో దాని కన్నా అధ్వానంగా ఉంది మా వంటకం. ఎంతైనా మేము చేసుకున్నది కదా, పారెయ్యడానికి చేతులు రాక మరో రెండు ముక్కలు నోట్లో వేసుకోవడానికి ప్రయత్నించాం. ఊహు! వల్ల కాలేదు. గుడ్ల నీరు కక్కుకుంటూ మా అమృతాన్ని, మా పంచదార గుళికను, మా వజ్రాల తునకను కాలువలో జారవిడిచాం. ఆ తర్వాత కరువు తీరా ఏడ్చి, అమ్మ రాకముందే మొహాలు కడుకున్ని కూర్చున్నాం. ఆ రాత్రి ఒకటే వాంతులు. 'ఏం తిన్నార్రా' అని అమ్మ అడిగితే నోరు మెదిపితేనా. ఎలా చెప్తాం! తేలు కుట్టిన దొంగలం కదా!!

లౌక్యం

లౌక్యము అంటే ఏమిటి? 

మోసానికీ, లౌక్యానికీ భేదాలేమిటి? ..

అదేమిటో కానీ ఈ ప్రశ్నలకి ఎప్పుడూ సంతృప్తికరమైన సమాధానం దొరకదు.

అవతలి వాళ్ళని నొప్పించకుండా,

మనకి కావాల్సిన విధంగా వాళ్ళని ఒప్పించడం లౌక్యం అనిపించుకుంటుందా? 

లౌక్యంలో యెంతో కొంత మోసం ఇమిడి ఉందా? 

 అబద్ధం చెప్పక పోవడానికీ, నిజం చెప్పకుండా ఉండడానికీ ఉన్న భేదం లాంటిదే ఏదన్నా మోసానికీ, లౌక్యానికీ మధ్యన ఉందా? ఇవన్నీ ఎడతెగని ప్రశ్నలు. 

"ఫలానా ఆయన చాలా లౌక్యుడు" అని ఎవరన్నా చెప్పినప్పుడు,
 సదరు వ్యక్తితో వ్యవహరించాల్సి వచ్చినప్పుడు యెంతో కొంత జాగ్రత్త పడిపోతాం కదా.. 

అయినప్పటికీ ఆయన మనకి తెలియకుండానే మనల్ని తన బుట్టలో వేసేసుకున్నప్పుడు, 

ఆ విషయం తర్వాతెప్పుడో మనకి తెలిసినప్పుడు ఆయన లౌక్యం ముందు మన జాగ్రత్త ఎందుకూ పనికి రాలేదు కదా అనిపించక మానదు. 

అలాంటప్పుడు సదరు లౌక్యాన్ని తెలియకుండానే అభినందించేస్తాం. 

నలుగురు మనుషులు కలిసిన ప్రతి చోటా రాజకీయం పుడుతుందని కదా నానుడి..

నిజానికి రాజకీయం కన్నా ముందు లౌక్యం పుడుతుంది. అసలు లౌక్యం ముదిరితే రాజకీయం అవుతుంది అనడానికి కూడా అవకాశం ఉందేమో.. 

 కొంచం పరిశోధనలు జరగాలిక్కడ. 

 

లౌక్యంగా బతికితే సౌఖ్యాలు పొందవచ్చా? వచ్చుననే అంటాడు దివాకరం. 

అదేనండీ, వంశీ 'ఏప్రిల్ 1 విడుదల' లో కథానాయకుడు. 

చుక్కలు తెమ్మన్నా కోసుకు తెచ్చేస్తానని భువనేశ్వరికి మాటిచ్చేశాడా?
ఆవిడేమో చుక్కలొద్దు, నువ్వు నెల్లాళ్ళ పాటు కేవలం నిజాలు మాత్రమే మాట్లాడు చాలు అనేసరికి ఎక్కిళ్ళు మొదలవుతాయి మనవాడికి.

 అప్పటివరకూ చూపించిన లౌక్యాలన్నీ వరుసగా ఎదురు దెబ్బ కొట్టడం మొదలైపోతుంది. సౌఖ్యాలన్నీ అట్టే పోయి కష్టాలు మొదలైపోతాయి. 

దివాకరాన్నీ చూడగానే ఒకటే సామెత గుర్తొస్తుంది. 'తాడిని తన్నేవాడుంటే వాడి తల దన్నేవాడు మరొకడు ఉంటాడు' అని.

 కానైతే ఆ వెంటే మరో ప్రశ్నా సర్రున దూసుకుని వచ్చేస్తుంది. అస్సలు లౌక్యం అనేదే చూపించకుండా బతకడం సాధ్యమా? అని. 

 నిస్సందేహంగా దీనికి జవాబు 'కాదు' అనే చెప్పాలి. కానైతే దేనికన్నా ఓ పరిమితి అన్నది ఉంటుందని గుర్తుపెట్టుకోవడం కూడా అవసరమే మరి. 

 ఇంతకీ లౌక్యము అంటే ఎదుటి వాళ్ళని మరీ ఎక్కువ మోసం చేయకుండా మనక్కావాల్సింది సాధించుకోడమేనా???

ఫోను కష్టాలు

 ఫోను కష్టాలు...........

ఇది అష్టకష్టాల జాబితాలో లేని కష్టం. 

అష్టకష్టాల లెక్క రాసిన రోజుల్లో లేని కష్టం. 

ఎందుకంటే ఫోనున్న ప్రతి ఒక్కరికీ ఏదో సమయంలో ఎదురయ్యే సమస్యే ఇది. 

రెండు వారాల క్రితం నా సెల్ ఫోన్ పాడయింది. 

నిజానికి ఇది చాలా ఆనందంగా ప్రకటించాల్సిన విషయం. 

కాని ఇక్కడ రెండు సమస్యలు.

ఆ ఫోన్ వయసు కేవలం ఆరు నెలలు.

రెండో సమస్య ఏమిటంటే ఇరవై నాలుగంటల్లో ఫోన్ లేకుండా ఒక్క గంట కూడా గడవని పరిస్థితి.

సెల్ ఫోన్ నిత్యావసర వస్తువుగా మారిన నాటినుంచీ నేను ఎంచుకున్తున్నది బేసిక్ మోడల్ హ్యాండ్ సెట్ నే.

స్నేహితులంతా రకరకాల ఫీచర్లున్న ఫోన్లు వాడుతుంటే "కుక్క పని కుక్క, గాడిద పని గాడిద, ఫోన్పని ఫోన్ చేయాలి" అని వాదించిన రోజులున్నాయి.

ఐతే ఎప్పుడూ ఒకేలా గడిస్తే కాలం గొప్పదనం ఏముంది?

ఓ బలహీన క్షణంలో ఫోన్ గురించి నా అభిప్రాయం మార్చుకున్నాను. 

ఇంకొకర్ని ఇబ్బంది పెట్టకుండా నచ్చిన పాటలు ఇయర్ ఫోన్స్ తో వినొచ్చు,

ఫోటోగ్రఫీ లో మన టాలెంట్ 'భంగిమా' అయినా ఫోనులో కెమెరా ఉంటె ఎప్పుడైనా ఫోటోలు తీయొచ్చు... ఇలా ఓ లిస్టు వేశాను.

వాడుతున్న ఫోన్ పనిచేయకపోవడం తో కొత్త ఫోన్ కొనాల్సిన సందర్భం రానే వచ్చింది. 

అప్పటికే ఓ నిర్ణయం తీసేసుకోవడంతో ఓ 'పెద్ద' పేరున్న షాపుకెళ్ళి కాసేపు రకరకాల సెట్లు చూసి ఒకటి ఎంపిక చేసేసుకున్నా.. ఫీచర్ల గురించి సేల్స్ వాళ్ళని కాసేపు విసిగించి బిల్లు కట్టేశాను. 

సరే.. కొన్నాళ్ళు బాగానే గడిచింది. నెమ్మదిగా ఫోన్ మెమరీ లో డాటా పెరుగుతోంది. 

మెమరీ పుణ్యమా అని ఓ పుస్తకంలో ఫోన్ నంబర్లు రాసుకునే అలవాటు కూడా మానేశా. 

డాటాని బ్యాకప్ తీసుకునే పనిని ఎప్పటికప్పుడు వాయిదా వేస్తూ వచ్చాను. 

ఎప్పుడో కొంప మునుగుతుందని నా సిక్స్త్ సెన్స్ పాపం అప్పుడప్పుడూ హెచ్చరిస్తూనే ఉంది. 'ఇదెంత..పది నిమిషాల పని..' అని ఎప్పటికప్పుడు దాని నోరు నొక్కేశాను.

ఆవేల్టి శుభ తిధి, నక్షత్రం గుర్తు లేవు కానీ ఒక రోజు ఉదయం నా ఫోన్ నోరు పడి పోయింది.

బిల్లులో అడ్రస్ చూసుకుని రిపేరు షాప్ కెళ్లా.

వాళ్ళు పదిహేను రోజుల తర్వాత రమ్మన్నారు.

 ఓ ఐదారు గంటలు ఫోన్ పనిచేయక పోయేసరికి మనుషులు నన్ను వెతుక్కుంటూ వచ్చే పరిస్థితి వచ్చింది. (నేనెవరికీ బాకీలు లేనని మనవి చేసుకుంటున్నాను) అన్నాళ్ళ ఫోన్ వియోగం కుదరని పని అని అర్ధమై ఓ ఫ్రెండు దగ్గర స్పేర్ లో ఉన్న ఫోన్ తాత్కాలికంగా తీసుకున్నాను. అది మొదలు 'ఈ ఫోన్ కి ఏమైనా ఐతే..' అన్న భయమే.

నంబర్లన్నీ పోవడం మరో సమస్య. ఇదివరకేవరైనా 'మీ నెంబర్ మిస్ ఐంది.. ఫోన్ మార్చాను..' అంటే అప నమ్మకంగా చూసేదానిని .  నిజంగా మీకు ఆసక్తి ఉంటే అలా పోగొట్టుకుంటారా? అన్నట్టు.  ఇప్పుడు అదే వివరణ నేను ఇవ్వాల్సి రావడం, అందరూ నా గురించి అలాగే అనుకుంటున్నారేమో అని సదేహం.  ఇదో రకం కష్టం. ఇలా కథ సాగుతుండగా ఇవాల్టి ఉదయం ఫోన్ రిపేరు షాపు వాళ్ళు సంక్షిప్త సందేశం పంపారు.  రిపేర్ పూర్తయ్యింది, వచ్చి ఫోన్ తీసుకెళ్ళమని. ఫోన్ తీసుకోగానే చేసిన మొదటి పని.  ఫ్రెండు ఫోన్ తిరిగి అప్పచెప్పడం. ఫోన్ భద్రంగా ఇచ్చేస్తున్నానన్న ఆనందంలో పువ్వుల్లో పెట్టి ఇవ్వడం మర్చిపోయాను.

ఫోన్ మెమరీ లో ఒక్క నంబరూ, ఒక్క మెసేజీ లేక పోయినా నా ఫోను నాకు వచ్చేసిందన్న సంతోషం మిగిలింది. ....................

మనసు బాగోనప్పుడు...

 

మనసు బాగోకపోవడం అన్నది అందరికీ ఏదో ఒక సమయంలో వచ్చే సమస్య. 
బాగుండక పోడానికి ఒక్కోసారి కారణాలు ఉంటాయి. 
చాలా సార్లు ఉండవు.. కొన్ని సార్లు కారణాలు ఉన్నా మనకి వెంటనే తోచవు. 

పాడైన మనసుకు సాధ్యమైనంత తొందరగా మరమ్మతు చేయకపోతే ఫలితాలు దారుణంగా ఉంటాయన్నది స్వానుభవం. మరి ఈ మరమ్మతు చేయడం ఎలా?

నావరకైతే చాలా ఉన్నాయి.

ఏకాంతంగా గడపడం, పాటలు వినడం(అప్పుడప్పుడు పాడటం ), సినిమా చూడడం, పుస్తకాలు చదవడం, గతంలో జరిగిన మంచి విషయాలు జ్ఞాపకాలు నెమరు వేసుకోవడం, కుటుంబ సభ్యులతోనో మనసుకు దగ్గరగా ఉండే స్నేహితులతోనో మాట్లాడడం.. ఇలా ఏదో ఒకటి చేసి మామూలై పోయేందుకు ప్రయత్నిస్తూ ఉంటాను.

ఏకాంతంగా గడపడం వల్ల మన చిరాకుని మరొకరి మీద చూపించ కుండా తప్పించుకోవచ్చు. దానితో పాటు సమస్య గురించి కొంచం జాగ్రత్తగా ఆలోచించి పరిష్కారం వెతుక్కోడానికీ కృషి చేయచ్చు.  ఒంటరిగా ఉండలేకపోయినప్పుడు ఇష్టమైన పాటల్ని తోడు తెచ్చుకోవచ్చు. టీనో కాఫీనో తాగుతూ నచ్చిన పాటల్ని వింటుంటే మూడ్ సగం బాగుపడుతుంది.

మూడ్ బాగోనప్పుడు సినిమా చూడడంలో ఓ చిన్న రిస్కు ఉంది. సినిమా బాగుంటే మూడ్ బాగుపడడానికి ఎంత ఛాన్స్ ఉందో, సినిమా చెత్త ఐతే మూడ్ మరింతగా దిగజారే ప్రమాదమూ ఉంది.  ఇలాంటప్పుడు చూడడానికి నేను ఓసారి చూసి బాగుంది అనుకున్న సినిమాలనే ప్రిఫర్ చేస్తాను.

పుస్తకాలూ అంతే.. అసలు ఇలాంటప్పుడు చదవడానికి నవలల కన్నా కథలు బాగుంటాయి. కుటుంబ సభ్యులతో, మిత్రులతో మాట్లాడడం అన్నది అవతలి వాళ్ళ మూడ్ మీద ఆధారపడి ఉంటుంది. పరిస్తితులు అనుకూలంగా లేనప్పుడు మనం మౌనంగా ఉండడమే ఉత్తమమన్నది నా అనుభవం. 

విచిత్రం ఏమిటంటే కొన్ని సార్లు వీటిలో ఏపనీ చేయబుద్ధి కాదు.

 కాసేపు నిద్రపోయే ప్రయత్నం చేస్తూ ఉంటా.. 😴😴
ఇది చాల ఉత్తమమైన పద్దతి అని నా అభిప్రాయం ...

అనవసరపు ఖర్చు...

                     మార్పు అన్నది ఓ నిశ్శబ్ద పరిణామం..మన పని మనం చేసుకుంటూ పోతే, మనకు తెలియకుండానే మన జీవితాల్లో ఈ మార్పు ప్రవేశించేస్తూ ఉంటుంది.ఏ విషయంలోనూ మనం నిన్నలా మొన్నలా ఉండం.. ఉండడం సాధ్యపడదు కూడా. ఉదాహరణకి డబ్బు ఖర్చు పెట్టడం అనే విషయాన్నే తీసుకోండి. ఒకప్పటికీ ఇప్పటికీ ఎంత మార్పు వచ్చేసిందో.. 'ఆచి తూచి ఖర్చు పెట్టడం' అన్నది ఒకప్పుడు అలిఖిత నియమంగా ఉండేది. పిల్లలూ, పెద్దలూ అందరూ పాటించేవాళ్ళు. నిజానికి అప్పట్లో పిల్లలకి తమ చేత్తో ఖర్చు పెట్టే అవకాశమే ఉండేది కాదు. డబ్బు దాచుకున్న వాడు గొప్పవాడు అప్పట్లో. 

                    మరి ఇప్పుడో? ఎవరెంత ఎక్కువగా ఖర్చు చేస్తే వాళ్ళంత గొప్పవాళ్ళు. దాచుకోవడం కన్నా ఖర్చు పెట్టడమే మిన్న అన్నది మనకి తెలియకుండానే ప్రవేశించిన సాంస్కృతిక విప్లవం.  కాన్వెంట్ పిల్లల కనీస పాకెట్ మనీ యాభై నుంచి వంద రూపాయలిప్పుడు..  ఇంక కాలేజీ పిల్లలకైతే డబ్బివ్వడం, లెక్ఖలు చూడడం లాంటి తతంగం ఏమీ లేదు. ఓ క్రెడిట్ కార్డో, డెబిట్ కార్డో తీసివ్వడం, అకౌంట్లో క్రమం తప్పకుండా బాలన్స్ ఉండేలా చూసుకుంటూ ఉండడం.  కేవలం పిల్లలేనా? పెద్దవాళ్ళకి మాత్రం, ఏమీ తోచకపోతే గుర్తొచ్చే మొదటి పని షాపింగ్. ఏ ప్రత్యేక సందర్భం వచ్చినా చేసే మొదటి పని కూడా షాపింగే.. 

                     ఈ షాపింగ్ కి ప్రస్తుతం ఉన్న, రోజురోజుకీ పెరుగుతున్న ఆదరణకి నిదర్శనం కోసం ఎక్కడికో వెళ్ళక్కర్లేదు.. మన చుట్టూ పెరుగుతున్న షాపింగ్ మాల్స్ ని గమనిస్తే చాలు.. ఆ మాల్స్ ప్రకటనల మీద వచ్చిస్తున్న మొత్తాన్ని లెక్కకట్టినా చాలు.  అవసరానికి తగ్గట్టుగా కొనుక్కోవడం స్థానంలో, ముందుగా కొని తర్వాత ఉపయోగించడాన్ని గురించి ఆలోచించడం అన్న కాన్సెప్ట్ చాలా వేగంగా మన జీవితాల్లోకి చొచ్చుకుని వచ్చేసింది.  ఫలితం, "మా ఇంట్లో కేవలం పనికొచ్చే వస్తువులు మాత్రమే ఉన్నాయి" అని ఎవరూ కూడా గుండెల మీద చెయ్యి వేసుకుని చెప్పలేని పరిస్థితి. 

           రాను రాను, సేవింగ్స్ గురించి మాట్లాడడం కూడా అవుట్ డేటెడ్ అయిపోతోంది. ఒక్క మార్చి నెలలో ఇన్కం ట్యాక్స్ రిటర్న్స్ ఫైల్ చేసేటప్పుడు మినహా, మిగిలిన సందర్భాలలో ఎక్కడా ఎప్పుడూ సేవింగ్స్ ప్రస్తావన రావడం లేదు. షేర్ మార్కెట్, మూచ్యువల్ ఫండ్ కబుర్లు మాత్రం అక్కడక్కడా వినిపిస్తున్నాయి.. షేర్స్ ని స్థిరమైన సేవింగ్స్ అనగలమా? ఇలా ఎందుకు జరుగుతోంది? ఈ సంస్కృతికి ఎక్కడి నుంచి వచ్చింది? కొద్దిగా ఆలోచిస్తే దొరికిన సమాధానం, వారం ఐదు రోజులూ కష్టపడి సంపాదించిన మొత్తాన్ని వారాంతం రెండు రోజులూ పూర్తిగా ఖర్చు చేసేసి కొత్త వారాన్ని తాజాగా మొదలు పెట్టడం అన్నది అమెరికన్ సంస్కృతి. దీనిని మనం అరువు తెచ్చుకోలేదు.. తనే వచ్చి మనతో కలిసిపోయింది. 

జరుగుతున్న ఈ పరిణామం మంచికా, చెడుకా అన్నది ఇప్పుడే చెప్పడం కష్టం. ఎందుకంటే ఇది కాలం మాత్రమే జవాబు చెప్పగలిగే ప్రశ్న. 'చీమ-మిడత' కథ వింటూ పెరిగిన తరాలకి ఈ పోకడ ఓ పట్టాన అర్ధం కాకపోవచ్చు. అర్ధమయ్యి ఆందోళన కలిగించనూవచ్చు.. కానైతే, రోజురోజుకీ విశ్వరూపం దాలుస్తున్న ఈ ఖర్చు సంస్కృతిని నిలువరించడం ఏ ఒక్కరి వల్లనో జరిగే పని కాదు. 

ఇంతకీ మార్చి వచ్చింది ఇన్కం ట్యాక్స్ రిటర్న్స్ గురించి ఆలో చించారా .......అదే అండి సేవింగ్స్ గురించి 

పాటలతో - పాట్లు

టైటిల్ కొంచం కన్ఫ్యూజింగ్ గా ఉంది కదూ.. 

పాటలతో పాట్లేమిటన్నదే కదా ప్రశ్న? 

నేను పాడితే వినే వాళ్లకి పాట్లు అని కొందరైనా ఊహించేసి ఉంటారు. 

కానీ అది పచ్చి అబద్ధమని నిరూపించడానికే ఈ టపా.

ఈ పాటలున్నాయి చూశారూ, ఇవి ఏదో సందర్భంలో తిప్పలు పెట్టేస్తూ ఉంటాయి.

పాపం వాటి తప్పేమీ లేదు. కానీ అలా అంటే తప్పు మనదే అని ఒప్పేసుకోవాల్సి వస్తుంది కదా.. అంతపని చేయలేం కాబట్టి, ష్.. గప్ చుప్.. 😶😶

సీరియస్ గా ఏదో ఒక పని చేసుకుంటూ ఉంటామా? 

ఏదో ఒక పాట గుర్తొచ్చి, అది ఏ సినిమాలోదో వివరం గుర్తురాదు. 

పాట మధ్యలో ఓ లైనో రెండు లైన్లో గుర్తొస్తాయి కానీ ఎంత గింజుకున్నా పల్లవి గుర్తుకురాదు. ఒకవేళ ఇవన్నీ గుర్తొచ్చినా.....
గీత రచన ఆచార్య ఆత్రేయా లేక సముద్రాలా?
అనో వేటూరా లేక సిరివెన్నెలా? 
ఆ పాటకి గాత్ర దానం చేసింది ఎవరు ?

అనో మరో డౌటు పట్టి పీడించడం మొదలుపెడుతుంది.

ఇవన్నీ కాకపొతే, అచ్చంగా ఇలాంటి ట్యూన్లోనే ఇంకేదో పాట విన్నాం, అదేమిటబ్బా? అన్న సందేహం.

కొంచం సంగీత జ్ఞానం ఉన్న వాళ్ళకి ఐతే ఏ రాగం, ఏ తాళం, ఎవరు రచించారు అని ఎన్నో ప్రశ్నలు .

వినడానికి ఇవన్నీ సిల్లీ సమస్యల్లా కనిపిస్తాయి కానీ, అనుభవించే వాళ్లకి తెలుస్తుంది ఇందులో ఉన్న కష్టం. 

మొన్నామధ్యన  మహా సీరియస్ గా, పదో తరగతి పరిక్ష రాసినంత శ్రద్ధగా మెయిల్ రాస్తున్నానా? ఒక ఫ్లో లో రాస్తూ రాస్తూ 

 "యదుకుమారుడే లేని వేళలో...వెతలు రగిలెనే రాధ గుండెలో" పాట బిగినింగ్ వెంటనే గుర్తు రావడం లేదు అని నిజాయితీగా ఒప్పేసుకున్నా.. 

 ఇంక, అక్కడినుంచి చూడాలి, నా జ్ఞాపకశక్తి మీద సందేహాలు, పరిక్షలు. 

ఈ లైన్లతో వచ్చిన చిక్కేమిటంటే.. ఏదో పాటలో ఒకటో రెండో లైన్లు పదే పదే బుర్రలో గింగిరాలు తిరుగుతూ ఉంటాయి.. అచ్చంగా అరిగిపోయిన గ్రామఫోన్ రికార్డులాగా.

 అసలు ఈబాధలు పడలేక పాటలు వినడం మానేస్తే ఎలా ఉంటుందీ అన్న ఆలోచన కూడా కానీ, "ఇంట్లో ఎలుకలు ఉన్నాయని ఇల్లు తగలబెట్టుకుంటామా?" అని నా అంతరాత్మ కొంచం నిష్టూరంగా ప్రశ్నించింది. 

ఈసమస్యకి ఏదో ఒక పరిష్కారం ఆలోచించాలి, తప్పదు అనుకుని పుస్తకాల్లోలాగా గాఠిగా ఊపిరి పీల్చాను.

నాకు తోచిన పరిష్కారాలలో మొదటిది:
                ఇలా జరగడానికి కారణం, నాలో అందరి ఎదుటా పాడాలన్న కోరిక బలంగా ఉండి ఉండొచ్చు. అది తీర్చుకుంటే ఈ సమస్య తీరిపోవచ్చు. అయితే ఇందులో ఓ చిక్కుంది. అసలే "జీవహింస మహాపాపం" లాంటి పాఠాలు చదువుకుంటూ పెరిగి పెద్దైన దానిని . ఇంతటి హింసకి ఎలా పాల్పడను?

 ఇక రెండోది:
             బహుశా గత జన్మలో నేనో గో..ప్ప సంగీత విద్వాంసురాలిని  అయి ఉండొచ్చు. కాబట్టి ఆ వాసనల వల్ల ఇలా జరుగుతూ ఉండొచ్చు. నేను ఏదన్నా టీవీ ఛానల్ కి వెళ్తే, వాళ్ళు నన్ను నా గతజన్మలోకి తీసుకెళ్ళే వీలుంది. 

 

         అయితే ఇక్కడున్న చిక్కేమిటంటే, జీవితం బాగా కాంప్లికేటెడ్ అయిపోతుంది. నా గతజన్మ తెలిసిపోతే, రాయల్టీ కోసం మ్యూజిక్ కంపెనీల చుట్టూ తిరగాలి కదా మరి. అదీ కాకుండా వారసులతో సమస్యలూ అవీ కూడా వచ్చేస్తాయి, తప్పదు.  అందువల్ల ఈ రహస్యం తెలుసుకోకుండా ఉండడమే మంచిది.

 

 చివరాఖరిగా తీసుకున్న నిర్ణయం ఏమిటంటే, నేనిలాగే ప్రోసీడయిపోతే, కొన్నాళ్ళకి ఈ అలవాటు దానంతట అదైనా పోతుంది....లేదా నాకూ, నా చుట్టూ వాళ్ళకీ అలవాటన్నా అయిపోతుంది. అప్పటివరకూ ఈ పాట్లు తప్పవు మరి. 

కేశంతో క్లేశం!

   ప్రకృతి తన పని తాను చేసుకుంటూ పోయిన కాలంలో,
మనిషికి జుట్టు  తెల్లబడడం అన్నది ఒక సమస్యగా ఉండేది కాదనుకుంటాను.

 ముసలితనంతో బాటే, ఆ ముసలితనానికి సూచనగా మాత్రమే రావడమూ, పెద్దరికానికి గుర్తుగా గౌరవంగా ఉండడమూ అందుకు కారణం కావచ్చు. 

 అందుకే "తల పండడం" అంటే అనుభవంలోనో జ్ఞానంలోనో పరిపక్వత కలగడం అనే సదర్థంలో వాడేవారు. 

 ఈ కాలంలో పండిన తలబట్టి జ్ఞానాన్ని కాదు కదా కనీసం వయసునైనా అంచనా వెయ్యడవంతటి బుద్ధితక్కువ పని మరొకటి ఉండదు!

  పండితే పండింది కాని, తెల్లని కాంతులీనుతూ నిగనిగలాడే జుట్టు  మహా అందంగా ఉంటుంది. దాన్ని మన కవులు మరింత అందంగా వర్ణిస్తూ ఉంటారు.

తెల్లగా పండిన శబరి జుట్టుని విశ్వనాథ ముగ్గుబుట్టతో పోల్చారు. 

రాముడు శబరి ఇచ్చిన ఆతిధ్యాన్ని స్వీకరించి,
కుశల ప్రశ్నలు వేస్తూ, "అవ్వ! నీ తలంతా ముగ్గుబుట్టలా అయ్యిందేవిటీ?" అంటాడు.

దానికి శబరి, "ప్రభువ! నీ ఆత్మ వాకిట రంగవల్లి పెట్టడానికే ఇంతగా పండింది" అని జవాబిస్తుంది!

సగం సగం పండిన జుట్టుది మరో సొగసు. 

వ్యాసుడు కాశీమీద కోపంతో తన భిక్ష పాత్రని విసిరికొట్టినప్పుడు, అతనికి గడ్డిపెట్టడానికి పార్వతీదేవి ఒక ముత్తైదువు రూపంలో వస్తుంది. ఆ వచ్చే దేవిని శ్రీనాథుడు ఇలా వర్ణిస్తాడు:

"వేనలి పాటపాట నరవేండ్రుకతో తిల తండులాన్వయ

శ్రీ నటియింప..."

ఆమె వెండ్రుకలు బియ్యం నువ్వులూ కలబోసినట్లున్నాయిట!

 దేవతలకైతే ముసలితనం లేదు కాబట్టి వాళ్ళ జుట్టుప్పుడూ నల్లగానే ఉంటుంది (ఇందుకు దేవ మునులు, ఋషులు మినహాయింపు :-). 

 కానీ ఇక్కడ అమ్మవారు ముత్తైదువ రూపంలో వచ్చింది కాబట్టి ఆవిడ జుట్టుకూడా నెరిసిందన్నమాట!

పండు జుట్టు  గురించీ, పండే జుట్టు  గురించీ మన కావ్యాల్లో ఎలాంటెలాంటి వర్ణనలున్నాయో.

ఇంతకీ, ఇప్పుడీ కేశోపాఖ్యానం మొదలెట్టడానికి ప్రేరణ ఎమిటి అంటే ...
నేను ఈ  మధ్య ఒక సంగతి చదివాను 

ఒక  కవిగారు ఏకంగా ఒక కావ్యమే రాసారుట  !
దాని పేరు "పలిత కేశం". ఆ కవి దువ్వూరి రామిరెడ్డి. 

మొత్తానికి కుక్కపిల్లా, సబ్బుబిళ్ళే కాదు తెల్ల వెంట్రుక కూడా కవితకి అనర్హం కాదని ఈ కావ్యం నిరూపించింది.

ఋణ గీత !

సుమతి శతక కర్త అప్పిచ్చువాడు లేని వూళ్ళో వుండ వద్దన్నాడు. 

ఏమి చిత్రమో గానీ మరీ యిదే కవి
'అప్పుగొని చేయు విభవము
తెప్పరమై కీడు తెచ్చుర సుమతీ అన్నాడు.

మరి అప్పిచ్చే వాడిని వూర్లో పెట్టుకోవడం ఎందుకు?

మళ్ళీ ఈ కవిగారే బంగారు కుదువ బెట్టకు అంగడిలో సరుకులు అరువు తేకు అన్నారు.

ఈకాలం లో బంగారు కుదువ బెట్టకపోతే పిల్లాడిని చదివించడ మెలా?
మధ్య తరగతి వారి బాధలు అర్థం చేసుకోవాలి మరి! "అర్థం చేసుకోరూ!"

.

'అప్పులేనివాడే అధిక సంపన్నుండు' అంటాడు వేమన, 

"తీర్చినట్టి బకాయి తెచ్చిపెట్టును హాయి అప్పు మెడ లో రాయి ఓ!కూనలమ్మా!అన్నారు ఆరుద్ర.

మరి పింగళి నాగేంద్రరావు గారు
"అప్పుచేసి పప్పుకూడు తినరా ఓ!నరుడా గొప్ప నీతి వాక్యమిది వినరా పామరుడా'
 అని సూక్తి ముక్తావళి బోధించారు.

ఎవరి మాట వినాలి?

వున్నవారు లేనివారు రెండే రెండు జాతులురా 
వున్నచోట తెచ్చుకొనుట లేనివారి హక్కురా"

అన్నారు పింగళి వారు.

అప్పుల అప్పారావు ఓ విరుగుడు చెప్పారు.

ఐ.పి పెట్టిన వాడే వి.ఐ.పి జగాన" అప్పిచ్చిన వాడు మన బాగే కోరతాడన్నది పెద్దల వాక్యం 

'అప్పిచ్చిచూడు ఆడపిల్లనిచ్చి చూడు' అన్నట్టు 

ఎవరి కష్టాలు వాళ్ళవి.
అప్పులుచేయడం లో మనకు ఆదర్శం మన వెంకన్న బాబు, మరియు మన ప్రభుత్వ.మే కదా!

'ఋణానంద లహరి'.వ్రాసిన ముళ్ళపూడి వారికి నమస్కరిస్తే 

"నీకు అడగ్గానే అప్పుదొరకా" అని ఆశీర్వ దిస్తారట.

ఇంతకీ అప్పు నిప్పా?పప్పా?ఏమో ఒకటి మాత్రం నిజం

'అప్పు ఆరు తెన్నులు ముప్పు మూడు తెన్నులు' ఆ తరువాత తీసుకున్న వాళ్ళ తలరాత.

"అప్పుతీసుకున్నవాడే అధిక సంపన్నుండు' అంటాడు ఆధునిక కవి.ఎందుకు కాడు.

అప్పు చేసి తెచ్చిన డబ్బు వడ్డీలకు తిప్పితే అధిక సంపన్నుడు కాడా?
అప్పుచేసి కారు కొనరా ఓ! నరుడా! యిదే కలికాలపు తీరురా నరుడా! 

ఏదో తమాషాకు కాసేపు నవ్వుకుందామని వ్రాశాను.అప్పుచేయకండి.

అయినా నేను చెప్తే మానేస్తారా ఏమిటి?

అచ్చ తెలుగు...అర్ధం చేసుకోవడం కష్టం సుమీ .... !

ఇదిచదివి అనందించండి. ....... అర్ధం  చేసుకొని కామెంట్ చేయండి 

ఒకానొక సమయంలో ఉభయ భాషాప్రవీణులు పండిత ......... అవదానిగారు 

రాజమహేంద్రవరంలో ధూమశకట గమనాగమన ప్రదేశ ప్రాంగణ మందున్న

శకటాధిరోహణ అనుజ్ఞాపత్ర విక్రేత మహాశయా 

బెజవాడ ప్రయాణమునకు వలయు విత్తమును గైకొని

శీఘ్రమే అనుజ్ఞా పత్రమును నొసగుమా.......

అని విన్నవించి వలయు పైకము తీయ ప్రయత్నిచుచున్న వేళ. 

ధుమశకటాగమన నిర్గమనములు సమాప్తమాయెను. 

తదుపరి వచ్చు ధూమశటమునకై నిరీక్షణ కొనసాగెను, 

అంతలో సూర్యాస్తమానముకావచ్చెను. 

సాయంధ్యానుష్టానమునకు అవధానిగారు గృహోన్ముఖులైరి.

తోచీతోచని కబుర్లు

ఏమిటో.. ఏమీ తోచకుండా ఉంది. 

అలా అని పని లేకుండా లేదు. ఉంటూనే ఉంది.. అయినా తోచీతోచకుండా ఉంది.

ఏ తోడికోడలు పుట్టింటికన్నా  వెళ్దామంటే ఎవరూ లేరు మరి. 

'తోచీతోచనమ్మ తోడికోడలు పుట్టింటికి వెళ్ళింది' అని కదా సామెత. 

మరి తోచీ తోచనమ్మ చేయాల్సింది ఇదే కదా. 

చదవాల్సిన పుస్తకాలు 'మా సంగతేమిటి?' అని ప్రశ్నిస్తున్నాయ్.

ఉన్నవి చాలనట్టు మొన్ననే ఓ చిన్న పుస్తక ప్రదర్శనకి వెళ్లి ఓ నాలుగు కొత్తవి తెచ్చా. లాభం లేదు, కొంచం స్పీడు పెంచాలి, చదివే విషయంలో.

"3రెడ్ వేవ్ వస్తుందా  మళ్ళి లాక్ డౌన్ ఉంటుందా ?" ఉదయాన్నే ఫోన్ పలకరింపు. 

కూరగాయలు కొనడానికి బజారుకి వెళ్తే వినబడ్డ వ్యాఖ్యానాలు నవ్వు తెప్పించాయ్. 

"ప్రభుత్వం  మారినా కూరల రేట్లు తగ్గలేదు.." అనుకుంటున్నారు జనం. 

"సొరాజ్జం వస్తే మా ఊరి కానిస్టీబుకి బదిలీ అవుతుందా బాబయ్యా" అంటూ 'కన్యాశుల్కం' లో బండి వాడి ప్రశ్న గుర్తొచ్చేసింది.  

ఎవరి సమస్యలు వాళ్ళవి మరి. 

ఎన్నో పనులల్లో బిజీ గా ఉన్న ముఖ్యమంత్రికి కూరల రేట్లు లాంటి చిన్న విషయాలు పట్టించుకునే తీరిక ఉంటుందా? వీళ్ళ పిచ్చి కానీ.

థియేటర్ కి వెళ్లి సినిమా చూసి చాలా రోజులయ్యింది. చూడాలనిపించే సినిమా ఏదీ కనిపించడం లేదు. 

నా టేస్ట్ లో ఏదో లోపం ఉందేమో మరి. కనీసం నిర్మాణం లో ఉన్న సినిమాలు కూడా ఏవీ చూడాలనే కుతూహలాన్ని కలిగించడం లేదు. 

కాలం అంతా ఒటిటిలతోనే కాలక్షేపం చేయాల్సి వచ్చేలా ఉంది.

ఎక్కడో మొదలుపెట్టి ఎక్కడికో వెళ్ళిపోయాను కదా..

ఏమిటో ..ఏమీ తోచటం లేదు మరి !!!!!!!!

తిప్పుడు పొట్లం

అప్పుడు నాకు తొమ్మిది/పదేళ్ళు.

ఎప్పటిలాగే ఆ సంవత్సరం కూడా దీపావళి హడావిడి మొదలయ్యింది.

అప్పటి పరిస్థితి ఏమిటంటే మతాబులు, కాకర పువ్వొత్తులు కాల్చడం మరీ చిన్నతనం, టపాకాయలు కాల్చడం మరీ పెద్దతనం.

ఏం చెయ్యాలి మరి? అసలే దీపావళి అంటే నెల్లాళ్ళ ముందు నుంచే మతాబా గొట్టాలు చేసే పని మొదలైపోతుంది ఇంట్లో. మరో పక్క టపాకాయల హడావిడి.

మతాబా మందూ, సూరే కారం, మన్నూ మశానం.. మొత్తం కలిపి చిత్ర విచిత్రమైన వాసనలు.

నేనంత ఉత్సాహంగా ఉండకపోడం తాతయ్య దృష్టిలో పడింది.

ఒళ్లో కూర్చో పెట్టుకుని ఆ కబురూ, ఈ కబురూ చెప్పి నా బాధేమిటో కూపీ లాగారు.

"ఓస్.. ఇంతేనా.. నీకీ సంవత్సరం తిప్పుడు పొట్లం చేయిస్తాను కదా.." నాకేమో మిఠాయి పొట్లం తెలుసు కానీ తిప్పుడు పొట్లం ఏమిటో తెలీదు.

కనీసం ఆ పేరు కూడా వినలేదు. మా ఊళ్ళో నా ఈడు పిల్లలెవరూ అప్పటి వరకూ ఎవరూ తిప్పుడు పొట్లం కాల్చలేదని తెలిసి బోల్డంత గర్వ పడ్డాను.

ఇక అది మొదలు ఎప్పుడెప్పుడు దీపావళి వస్తుందా అని ఎదురు చూడడమే..

తాతయ్య చిన్నప్పుడు ఇంట్లో పిల్లలంతా తిప్పుడు పొట్లం తిప్పుకునే వాళ్లుట..

కావాల్సిన సరంజామా అంతా వాళ్ళే సమకూర్చుకునే వాళ్లుట..

"ఏమేం కావాలో చెబుతాను.. తెచ్చుకుని ఒక చోట పెట్టుకో" అని తాతయ్య చెప్పడం ఆలస్యం, మరుక్షణం నేను వేట మొదలు పెట్టాను.

తాతయ్య అభయ హస్తం ఉంది కాబట్టి నాన్న భయం లేదు.

ముందుగా డొక్క పొట్టు తెచ్చి ఎండబెట్టాలి.

కొబ్బరి పీచుతో డొక్క తాళ్ళు పేనే లక్ష్మమ్మ గారి ఇంటి చుట్టూ నాలుగైదు ప్రదక్షిణాలు చేసి తడి తడిగా ఉన్న డొక్క పొట్టు సంపాదించా.

నెక్స్ట్ ఐటెం చితుకులు.

 అర్ధమయ్యేలా చెప్పాలంటే తాటికాయల గుత్తి లో కాయలు రాలిపోయాక మిగిలి ఉండే ఖాళీ గుత్తులన్న మాట.

తాటి తోపు చుట్టూ తిరిగి ఎన్ని సంపాదించానంటే.. అవి చూసి అమ్మ బోల్డంత సంతోష పడింది.. తిప్పుడు పోట్లానికి పోను మిగిలిన వాటితో ఒక నెల్లాళ్ళ పాటు వేడి నీళ్ళు కాచుకోవచ్చని. తగుమాత్రం చితుకులని ఎండ బెట్టి, కాల్చి బొగ్గులు చేసి, ఆ బొగ్గులని మరీ మెత్తగా కాకుండా పొడి కొట్టి పక్కన పెట్టేసరికి నా శరీర చాయ కృష్ణ వర్ణానికి మారింది.

తిప్పుడు పొట్లం చేయడానికి కావాల్సిన మరో ముఖ్యమైన వస్తువు ఉప్పు. 

అదెలాగో ఇంట్లో పెద్ద జాడీ నిండా సమృద్ధిగా ఉంటుంది.

 "ఇదిగో.. రేప్పొద్దున్న మీరు ఏడాదికి కొన్న ఉప్పు అప్పుడే అయిపోయిందా అంటారు.. తాతా మనవళ్ళు వేరే ఉప్పు కొనుక్కోండి.. ఇంట్లోది ఇవ్వను" అని బామ్మ పేచీ పెట్టింది. 

 అలాంటివి పట్టించుకుంటే తాతయ్య గొప్పదనం ఏముంది?  పాత నేత చీర కనీసం సగం ముక్కైనా కావాలి.. బామ్మని అడుగుదాం అనుకున్నాను కానీ.. "నా దగ్గర ఉందిరా.." అని అమ్మ ఇచ్చేసింది. ఒక తాటాకు కావాలిట.. తాతయ్య భూషణం చేత తెప్పించారు.

తెల్లారితే దీపావళి..

అయినా ఇల్లలకగానే పండుగ కాదు కదా..

తిప్పుడు పొట్లం అలకడానికి పేడ, మట్టి కావాలనేసరికి, కొమ్ముల గేదె దగ్గరికి కొంచం భయం భయంగా వెళ్లి పేడ తెచ్చేశా.

తిప్పుడు పొట్లం ఎలా ఉంటుందో, ఎలా కాల్చాలో నా ఊహకి అస్సలు అందడం లేదు..

 తాతయ్యని అడిగినా "చేసి ఇస్తాను కదా.." అంటున్నారు తప్ప ఇంకేమీ చెప్పడం లేదు.

 ఇంక నేను చేసేదేముంది? తాతయ్య తిప్పుడు పొట్లం ఎలా చేస్తారో చూడడం తప్ప.

ముందుగా చీర ముక్కని అడ్డంగా మడతలు వేసి నిలువుగా పరిచారా.. దానిమీద ఎండబెట్టిన డొక్క పొట్టు, చితుకుల పొడి, ఉప్పు అన్నీ కలిపి సమంగా పరిచారు, తాతయ్య నాన్న కలిసి. ఇప్పుడు చీర ముక్కని రిబ్బన్ చుట్టినట్టుగా చుట్టుకుంటూ వెళ్ళారు, డొక్క పొట్టూ అవీ ఒలికి పోకుండా.. మొత్తం చుట్టేశాక పురికొస తాడుతో గట్టిగా కట్టేశారు.

అప్పుడు తాతయ్య అమ్మని కేకేసి ఆ మూట చుట్టూ రెండు సార్లు అలకమన్నారు.. "నాకు తెలుసండీ మావయ్య గారూ.. మా చిన్నప్పుడు చేసుకునే వాళ్ళం" అని వినయంగా చెప్పింది అమ్మ. మొత్తానికి ఒక పేడముద్ద లా తయారైన ఆ వస్తువు ని చూడగానే సగం ఆసక్తి పోయింది నాకు.

"అప్పుడే అయిపోలేదురా.. ఇంకా బోల్డంత పని ఉంది.. దీన్ని బాగా ఎండ బెట్టు.." చెప్పారు తాతయ్య. వీధిలో మంచం వేసి మతాబాలు, చిచ్చు బుడ్లు, జువ్వలు వాటన్నింటితో పాటూ పొట్లాన్ని కూడా ఎండ బెట్టాను. "బాగుంది తిప్పుడు పొట్లం.. మిగిలిన వాటికి దిష్టి తగలకుండా.." తాతయ్య వినకుండా బామ్మ వెక్కిరించింది. దీపావళి రోజు మధ్యాహ్నానికి ఫెళఫెళ్ళాడుతూ ఎండిపోయింది ఆ తిప్పుడు పొట్లం. సాయంత్రం అవుతుండగా భూషణం వచ్చాడు. ఎండిన తాటాకులో కమ్మ మాత్రం ఉంచి, ఆకుని విడగొట్టేశాడు. ఆ కమ్మని ఒక ఉట్టిలా తయారు చేసి అందులో పొట్లాన్ని పెట్టి కదలకుండా కట్టేశాడు.

అది మొదలు నేను దివిటీలు కొట్టేస్తాననడం.. బామ్మేమో కాసేపు ఆగమనడం.. దివిటీలు కొట్టాక కూడా తిప్పుడు పొట్లం కాల్చడానికి తాతయ్య ఒప్పుకోలేదు.. "చీకటి పడ్డాక అయితే బాగుంటుంది" అనడంతో ఇష్టం లేకపోయినా మతాబాలూ అవీ కాల్చాను కాసేపు. చీకటి పడ్డాక తిప్పుడు పొట్లం లో పైన నిప్పు వేసి, ఓ రెండు తిప్పులు తిప్పి చూపించి పొట్లాన్ని నా చేతికి ఇచ్చారు తాతయ్య. తాటి కమ్మ పట్టుకుని వడిసెల తిప్పినట్టు గిరగిరా తిప్పితే పొట్లం లోపల నిప్పు రాజుకుని ఉప్పు కళ్ళు ఠాప్ ఠాప్ మని పేలడం.. బొగ్గు పొడి, కొబ్బరి పొట్టూ కలిసి మెరుపుల్లా బయటకి రావడం. ఎంత స్పీడుగా తిప్పితే అన్ని మెరుపులు.

మొదట్లో చాలా ఉత్సాహం గా ఉంది కానీ, రాను రానూ చెయ్యి నొప్పెట్టడం మొదలెట్టింది.. మెరుపులు బయటికి రావడం మినహా ఏ ప్రత్యేకతా లేదు తిప్పుడు పొట్లంలో.. ఎంత సేపు తిప్పినా ఎప్పటికీ అవ్వడం లేదన్న విసుగు.. అక్కడికీ 'కాసేపు మీరు కూడా తిప్పండి.. ఎంత బాగుందో' అని ఇంట్లో వాళ్ళని ఊరించా.. అబ్బే.. వింటేనా.. ఇలా కాదని "మిగిలింది రేపు మిగులు దీపావళి కి తిప్పుతా తాతయ్యా.." అన్నాను.. అలా కుదరదుట.. ఒకసారి వెలిగిస్తే పూర్తవ్వాల్సిందేట..

చేతులు మార్చుకుంటూ, స్పీడు బాగా తగ్గించి తిప్పుతుంటే చూసి కాసేపటికి తాతయ్య జాలి పడ్డారు.. "ఇంక చాల్లే.. పక్కన పడేయ్.." అనడంతో ప్రాణం లేచొచ్చింది. "ఇంతోటి సంబరానికి నా ఉప్పు జాడీ ఖాళీ చేసేశావా " అన్న బామ్మ మాటలు విన్నట్టు నటించా..

ఇంకా దీపావళి  కి నాలుగు రోజులు ఉంది కనుక కుదిరితే ట్రై చేయండి మీరు కూడా .... 

చేతులు నొప్పి పేడతాయి జాగ్రత్త సుమీ 

అమ్మకి కోపం వస్తే..

                     ఇంట్లో అందరికీ మనమీద కోపం రావడం ఒక ఎత్తైతే, అమ్మకి కోపం రావడం మరో ఎత్తు. ఇంకెవరి కోపాన్నీ పెద్దగా పట్టించుకోక పోయినా పర్లేదు కానీ, అమ్మతో అలా కుదరదు. బోయినం మాట అటుంచి, మంచి నీళ్ళు కూడా సరిగా ముట్టవు.  నాన్నకి కోపం వస్తే నాలుగు దెబ్బలు వేస్తారు. ఆ వెంటనే కోపం మర్చిపోతారు.  కానీ అమ్మ అలా కాదు, ఏమీ అనదు కానీ అస్సలు మాటాడదు. మనం వెనక వెనకే తిరిగినా సరే అస్సలు మన వంక చూడనన్నా చూడదు. 

            అసలు అమ్మకి కోపం ఎందుకు వస్తుంది? మనం ఏదో ఒక పిచ్చి పని చేస్తేనే కదా?? 'వెర్రిదీ అమ్మేరా... పిచ్చిదాని కోపంరా..' అన్నాడు కదా ఓ సినిమా కవి.  మనం తెలిసో తెలియకో చేసే పిచ్చి పనులు అమ్మకి మన మీద పిచ్చి కోపం రప్పిస్తాయన్న మాట.  నాలుగు కొట్టాలనిపించినా గబుక్కున చేతులు రావు కదా, అందుకని ఏవీ అనకుండా ఊరుకుంటుంది. 

            ఒకసారి నేను  అమ్మతో పేరంటానికి వెళ్లాను. ఆ పేరంటానికి రాజ్యంగారమ్మాయి కొత్త చీర కట్టుకుని వచ్చింది. అందరూ ఆ చీరని ఒకటే మెచ్చుకోవడం. ఇంతలో నేను చేసిన ఓ పొరపాటు వల్ల ఆ చీరమీద మరక పడింది.చిన్న మరకే అయిన కొత్త చీర కదా, పైగా ఆ అమ్మాయి మొదటిసారి చీర కట్టుకుంది కూడాను, పేరంటానికి వచ్చిన అందరూ 'అయ్యో పాపం' అనడవే. ఏం చెయ్యాలో తెలీక నేను ఇంటికెళ్ళిపోయాను. తర్వాత కాసేపటికి అమ్మొచ్చింది. ఏవీ మాటాడలేదు.. ఒకటీ రెండూ కాదు ఏకంగా మూడు రోజులు. 

         అది మొదలు అమ్మకి చాలా సార్లే కోపం వచ్చింది నా మీద. ఎక్కువగా అల్లరి చేసినప్పుడూ, ఆటల్లో దెబ్బలు తిని వచ్చినప్పుడూ, బళ్ళో మేష్టారు నామీద కోప్పడ్డప్పుడూ, బామ్మ గట్టిగా గసిరినప్పుడూ, పరీక్షల్లో మంచి మార్కులు రానప్పుడూ ఇలా.. ఒక్కోసారి అమ్మకి నామీద ఎందుకు కోపం వచ్చిందో కూడా తెలిసేది కాదు. కోపం వచ్చినదని మాత్రం తన ముఖం చూడగానే తెలిసిపోయేది.. కారణం తర్వాతెప్పుడో తెలిసేది. నేను అల్లరేక్కువ చేస్తున్నానో, ఇంకోటనో ఎవరన్నా అమ్మకి చెప్పినా అమ్మకి నామీదే కోపం వచ్చేసేది మరి. 

           నేను బడి నుంచి ఇంటికి వచ్చేసరికి ఎప్పటిలాగా నవ్వుతూ ఎదుర్రాకుండా ముఖం గంటు పెట్టుకుని తన పన్లు తను చేసుకుంటోందంటే అమ్మకి  నామీద కోపం వచ్చేసినట్టే. ఇంక నేనెంత వెంటబడి మాటాడినా విననట్టు నటిస్తుంది. నాకేవీ పనులు చెప్పదు. నేను చెయ్యబోయినా చెయ్యనివ్వదు. మొదట్లో అమ్మకి కోపం వస్తే నాకు భయం, బాధా వచ్చేసేవి కానీ, రాన్రాను అమ్మ కోపం పోగెట్టే ఉపాయం తెలిసిపోయింది. ఏవీలేదు, అమ్మకి కోపం రాగానే అన్నం ఎప్పుడూ తినేంత కాకుండా కొంచమే తినడం. 

             మొత్తం మానేస్తే నాన్న తంతారు కానీ, ఆకల్లేదు అని కొంచం తిని ఊరుకుంటే ఏవీ అనలేరు కదా. ఈ ఉపాయం మాత్రం బ్రహ్మాండంగా పనిచేసింది. ఓ పూటో రోజో చూసి అమ్మ వెంటనే మాటాడేసేది.  తర్వాతేవో మంచి మాటలు చెప్పేది. నేను బుద్ధిగా వినేదానిని. మళ్ళీ కథ మామూలే. 

ముసురేసింది ....

          "దేవుడా దేవుడా గాట్టి వర్షం కురిపించు.." పొద్దు పొద్దున్నే నిద్ర లేవగానే ఆకాశంలో  మబ్బులు కనిపిస్తే నేను దేవుణ్ణి కోరుకునే చిన్న కోరిక ఇది. 

             బాగా వర్షం వస్తే బడికి  వెళ్ళక్కర్లేదు కదా మరి. మా బళ్ళో ఉండే రెండు గదుల్లోనూ ఒకటి బంగాళా పెంకులది,  రెండోది తాటాకుతో కప్పింది. వానొచ్చిందంటే నీళ్లన్నీ మామీదే. అందుకని పెద్ద  వర్షమొస్తే బడికి సెలవన్న మాట. అసలు బళ్ళో కూర్చోడం మాటెలా ఉన్నా, మేష్టార్లు బడికి  రావాలన్నా వీలు పడదు.  బురద రోడ్ల మీద సైకిలు దొర్లించుకుంటూ రావడం చాలా కష్టం మరి.  

         బడికి సెలవిచ్చేస్తే ఎంచక్కా ఎంత బాగుంటుందో. మామూలుగా ఆదివారం నాడు  సెలవిస్తారనుకో. అయినా కానీ ఇలా మధ్య మధ్యలో సెలవులోస్తే భలేగా ఉంటుంది.  మనం  చద్దన్నం తినేసి బడికి బయలుదేరే లోపే ఎవరో ఒకరు "ఇవాళ బళ్ళేదు" అని చెప్పేస్తారు  కదా. 

       అప్పుడు పుస్తకాల సంచీని అమ్మకీ, నాన్నకీ కనిపించకుండా దాచేయాలి. ఎదురుకుండా  సంచీ కనిపిస్తుంటే "చదువుకో" అని ప్రాణాలు తోడెయ్యరూ, అందుకన్న మాట.  పాఠాలన్నీ  వచ్చేశాయ్ అన్నా వినిపించుకోకుండా, "మళ్ళీ చదువుకో" అనో "ఎక్కాలు నేర్చుకో" అనో  ఆర్డర్లేస్తారు. 

         బయట బాగా వర్షం పడుతోందనుకో, మూల గదిలోకి వెళ్లి కిటికీ దగ్గరకి తలొచ్చేలా  పెద్ద మంచం మీద పడుకోవాలి.  అప్పుడైతే వర్షం ఎలా కురుస్తోందో బాగా చూడొచ్చు.  

ఒక్కోసారి ఊరంతా చీకటిగా అయిపోయి, ఉరుములూ అవీ వస్తూ, లావు లావు ధారలుగా వర్షం  కురుస్తుంది చూడు, అలాంటప్పుడైతే భయమేస్తుంది కానీ, మామూలు వర్షమైతేనా ఎంతసేపైనా  అలా చూస్తూ ఉండిపోవచ్చు. మధ్య మధ్యలో వచ్చే మెరుపులు భలేగా ఉంటాయి. చూరు మీద నుంచి  నీళ్ళు ధారలు ధారలుగా పడ్డప్పుడు కింద నేలంతా చిల్లులు పడి చిన్న చిన్న చెరువుల్లా  అయిపోతుంది. అప్పుడు కనక వర్షం తగ్గిందంటే ఆ నీళ్ళలో పడవలు ఆడుకోవచ్చు. 

             చెరువంటే గుర్తొచ్చింది. మూల గదిలో కూర్చున్నామంటే తోట   లో  వర్షం కురవడం  చూడొచ్చు. అసలే తోట నిండా నీళ్ళా? ఆ నీళ్ళలో మళ్ళీ బోల్డు బోల్డు నీళ్లన్న మాట.  ఒక్కోసారి తోట పొంగిపోతుందేమో అని భయమేస్తుంది కానీ, అలా వర్షం కురవడం మాత్రం  ఎంతసేపైనా చూడాలనిపిస్తుంది. బాగా దూరంగా చూస్తే అక్కడ  వర్షం కూడా మంచులాగే కనిపిస్తుంది.

 

         వానొచ్చిందంటే తోట తిరిగే నీరుకట్లూ,  బురదపాములూ మండువాలోకి  వచ్చేస్తాయి. కర్రుంది కదా అని వాటిని చంపెయ్యకూడదు.తాచుపామైతేనే చంపాలి. కానీ హమ్మో.. తాచుపాముని చంపడం అంత సులువేంటి? నాన్నైతే ఒక్క  దెబ్బకి చంపేస్తారనుకో. కాకపొతే ఈ బుడత పాముల్ని చూసి 'పాము' 'పాము' అని అరిచి కాసేపు బామ్మని ఖంగారు  పెట్టొచ్చు. 

       ఎంత చద్దన్నం తిని ఊరికే కూర్చున్నా టైంకి  ఆకలెయ్యక మానదు కదా.

 అలా  అని "తినడానికి ఏవన్నా పెట్టు" అని అమ్మని పీక్కు తినకూడదు. తనకి చెయ్యి ఖాళీ  అయ్యాక తనే పెడుతుంది. పొద్దున్నైతే ఒకటే హడావిడిగా ఉంటుంది కానీ, మధ్యాన్నం  బోజనాలైపోయాక అమ్మక్కొంచం ఖాళీ దొరుకుతుంది కదా.. 

             అప్పుడు ఏ వేరుశనగ గుళ్ళో వేయించి  పెడుతుంది. కొంచం బెల్లమ్ముక్క కూడా తనే ఇస్తుందిలే, మళ్ళీ పైత్యం చేయకుండా. 

             బామ్మైతే వర్షం వచ్చినప్పుడల్లా తన చిన్నప్పటి ఫ్రెండ్సులకి ఎవరెవరికి  వర్షాల్లో ఏమేం దొరికాయో కథలు కథలుగా చెప్పేస్తుంది. వర్షం తగ్గిపోయాక బురదగా  ఉంటుంది కదా. బామ్మ ఫ్రెండ్సులు ఆ బురదలో కర్రతో తవ్వే ఆట ఆడుతుంటే ఒకళ్ళకి గొలుసూ,  మరొకళ్ళకి ఉంగరమూ (రెండూ నిజం బంగారమే) దొరికాయిట. వాళ్లకి అదృష్టం ఉందిట. నేను  వెతుకుదామనుకున్నా తను పడనివ్వలేదు. ఎప్పుడూ ఉండే గొడవే జొరం వస్తుందని. అయినా ఎవరూ  చూడకుండా నేను వెతికాననుకో. కానీ నాకు అదృష్టం లేదు.

      మామూలప్పుడైతే అన్నం వేడి వేడిగా ఉంటే అస్సలు తినలేమా.. అదే వర్షం  వచ్చినప్పుడైతే వేడన్నం ఊదుకుంటూ తింటే ఉంటుందీ..  అది అరిటాకులో .అదే రాత్రప్పుడైతే పెరుగన్నం  అవుతుండగానే నిద్ర ముంచుకొచ్చేస్తుంది. కడుపులో వేడి వేడిగా ఉంటుంది కదా మరి.  అప్పుడు నిండా రగ్గు కప్పేసుకుని గాట్టిగా కళ్ళు మూసేసుకుంటే వర్షం చప్పుడు,మధ్యలో  తోట లొంచి కప్పల బెకబెకలు వినిపించీ అలా అలా నిద్రలోకెళ్లిపోతాం. 

తెల్లారిందంటే మళ్ళీ  బళ్ళోకెళ్ళాల్సిందే. ....................... 

ఎంత మనం రోజూ దండం పెట్టుకుంటే మాత్రం, 

వానదేవుడు మనూళ్ళోనే  రోజూ వర్షం కురిపించెయ్యడు కదా. 

మిగిలిన ఊళ్లలో కూడా మనలాంటి పిల్లలుంటారు కదా మరి!!!!!!!!!! 

సుత్తుల్లో పలు రకములు 🔨🔨

ఒకడు ఠంగు ఠంగుమని గడియారం గంట కొట్టినట్లు సుత్తేస్తాడు. . 

హ హ హ. దాన్ని ' ఇనప సుత్తి ' అంటారు. 

అంటే ' ఐరన్ హేమరింగ్ 'అన్నమాట. 

ఇంకోడు సుత్తేస్తున్నట్లు తెలియకుండా మెత్తగా వేస్తాడు-

రబ్బరు సుత్తి. అంటే ' రబ్బర్ హేమరింగ్ ' అన్నమాట.

ఇంకోడు ప్రజలందరికీ కలిపి సామూహికంగా సుత్తేస్తాడు -

'సామూహిక సుత్తి ' దీన్నే 'మాస్ హేమరింగ్' అంటారన్నమాట. 

అంటే రాజకీయ నాయకుల మీటింగులూ ఉపన్యాసాలు ఈ టైపు. 

పోతే ఇంకో టైపుంది. 

ఎవరైనా  నీకు సుత్తేద్దామని వచ్చారనుకో, నువ్వు తిరిగి వాళ్ళకి  సుత్తేశాననుకో- 

అహ, ఉత్తినే అనుకుందాం. 

దాన్నే ఎదురు సుత్తి అంటారు. అంటే ' రివర్స్ హేమరింగ్ ' అన్నమాట. 

ఇలా చెప్పుకుంటూ పోతే, నాది సుదీర్ఘ సుత్తి అవుతుంది...................

అంటే ' ప్రొలాంగ్డ్ హేమరింగ్ 'అన్నమాట. 

బేరం

బేరమాడడం అనేది మన జీవితంలో ఒక భాగం అని చెప్పాలేమో.

ప్రతి ఒక్కరూ ఏదో ఒక సందర్భంలో ఏదో ఒక వస్తువుని బేరం చేసే ఉంటారు. 

నిజానికి ఈ బేరం ఆడడం అనేది ఒక కళ అనిపిస్తుంది నాకు. 

ముందుగా ఒప్పుకోవాల్సిన నిజం ఏమిటంటే నాకు బేరమాడడం పెద్దగా రాదు. 

అయినా అప్పుడప్పుడూ ప్రయత్నిస్తూ ఉంటాను. 

నా చిన్నప్పుడు మా ఊళ్లోకి బట్టల మూటల షావుకార్లు వచ్చేవాళ్ళు. పెద్ద పెద్ద బట్టల

 మూటలు సైకిల్ వెనుక కట్టుకుని ఊరూరూ తిరుగుతూ బట్టలు అమ్మేవాళ్ళు. 

 అందరూ మధ్యాహ్న భోజనాలు ముగించి, అరుగుల మీద చేరి పిచ్చాపాటీ లో పడే

 వేళకి సైకిల్  బెల్లు కొట్టుకుంటూ ఈ షావుకార్లు దిగిపోయే వాళ్ళు.  ఒక్కసారిగా సందడి

 మొదలయ్యేది. 

మా ఇంటి దగ్గర ఎవరు ఏం కొనుక్కోవాలన్నా నాడెం చూడడం (నాణ్యత

 పరిశీలించడం) మొదలు, బేరం చేయడం వరకూ అన్ని బాధ్యతలూ మా

 మేనత్త తీసుకునేది. బేరం చేయడం లో నోబుల్ బహుమతి లాంటిది ఏమన్నా ఉంటే

 ఆవిడకి నిరభ్యంతరంగా  ఇచ్చేయొచ్చు. చెప్పిన రేటుకి సగం నుంచి బేరం

 మొదలయ్యేది. 

డైలీ సీరియళ్ళు లేని ఆ రోజుల్లో ఆ బేరమే గంటల తరబడి సీరియల్లా సాగుతూ

 ఉండేది. 

ఒక బేరం సాగుతూ ఉండగానే మరొకరెవరో వచ్చి ఇంకేదో ఎంపిక చేసుకునే

 వాళ్ళు. అలా అలా సాగి సాగి చివరికి కొనాల్సినవి అన్నీ కలిపి 'కండ గుత్త బేరం' 

కింద  కొనేసి ఎవరి వాటా డిస్కౌంట్ ని వాళ్ళు పంచేసుకునే వాళ్ళు. 

మా మేనత్త స్పూర్తితో నేను స్కూల్లో చదివే రోజుల్లో మొదటి సారి బేరం చేశాను,

 బడి దగ్గర కొట్లో నిమ్మతొనలు. అంటే నిజం నిమ్మతొన కాదు, 

తియ్యగా పుల్లగా ఉండే ఒక చాక్లెట్. 

మా అత్త కి ఉన్నంత టాలెంట్ నాకు లేకపోవడం వల్ల బేరం కుదర లేదు. 

హైస్కూల్లో చదివే రోజుల్లో 'పెళ్లి బేరాలు' అనే మాట నా చెవిన పడింది. 

అంటే కట్న కానుకలు మాట్లాడుకోవడం అన్నమాట.

 వినడానికి కొంచం అదోలా అనిపించినా ఆ పేరు సరైనదే అనిపించింది తర్వాత్తర్వాత.

 మేష్టారు హాజరేస్తూ ఒకమ్మాయి పేరు దగ్గర ఆగి 'ఎందుకు రాలేదు?' అని అడిగారు. 

 ఆమె స్నేహితురాలు లేచి నిలబడి 'ఇయ్యాల్దానికి పెళ్లి బేరాలండి' అనగానే క్లాసంతా గొల్లుమంది. 

 మేష్టారు పాపం నవ్వాపుకుని సైలెన్స్ అని అరిచారు. 

కాలేజీ పిల్లలెవరి దగ్గరైనా 'బార్గెయిన్' అని చూడండి. ముఖం చిట్లిస్తారు. 

మా రోజుల్లో కూడా అంతే.

అమ్మతో బయటికి వెళ్ళినప్పుడు తనేమైనా బేరం చేస్తుంటే 

'అబ్బా.. ఎందుకమ్మా' అని విసుక్కునే దానిని . 

'నీకు తర్వాత తెలుస్తుందిలే ' అనేది. తెలిసింది, నిజంగానే. మన దగ్గర బేరమాడే టాలెంట్

 లేనప్పుడు, ఆ టాలెంట్ ఉన్న వాళ్ళని కూడా తీసుకెళ్తే ఉపయోగం అన్న సత్యం బోధ పడింది. 

వాళ్ళు బేరం చేసేటప్పుడు అమ్మకందారు మనం అడక్క పోయినా మనకి 'న్యాయమూర్తి' హోదా

 ఇచ్చేసినా, మనం ఆవేశ పడిపోకూడదనీ, మౌనంగా ఉండాలనీ కొన్ని అనుభవాలు నేర్పాయి.

ఇప్పటికీ నేను కూరగాయలు బేరం చేయడం లో వీక్. 

ఆ మాటకొస్తే ఎంపిక చేయడంలో కూడా. 

వీధుల్లో అమ్మోచ్చే కూరగాయలు, పళ్ళు గీసి గీసి బేరం చేసేవాళ్ళు కూడా 'ఫ్రెష్' లకీ 'స్టోర్' లకీ

 వెళ్తే బేరం మాట మర్చిపోవడం వింతల్లోకెల్లా వింత. 

బేరం గురించి ఎంత చెప్పినా తరగని విశేషాలు పుడుతూనే ఉంటాయి మరి. 

అన్నట్టు ఈ టపా రాస్తున్నంత సేపూ 'భలే మంచి చౌక బేరము..' పాట గుర్తొస్తూనే ఉంది నాకు..